Op de fotopagina van De Bleek zijn een heleboel kerststalletjes van Bleekers te zien. Sommige zijn heel klein, in een walnoot of een lucifersdoosje, sommige zelfgemaakt, andere op reis gekocht. Sommigen hebben ook een verhaal bij hun kerststal:

het verhaal van de kerststal van Lida

Het verhaal van de kerststal van Lida:

Dit stalletje heb ik gekocht toen mijn oudste dochter 1 jaar werd, in 1977. Ieder jaar werd het weer van zolder gehaald en vertelde ik het kerstverhaal erbij, hierna kwamen er nog 3 kinderen. Het is hier en daar wat gehavend. Ook heeft het 5 verhuizingen meegemaakt.
Een levensgeschiedenisje in miniformaat! Sinds een paar jaar wordt het geflankeerd door 2 engelen van houtformaat. Het is mij dierbaar.

het verhaal van de kerststal van Pauline

Het verhaal van de kerststal van Pauline:

Dit stalletje vond ik ooit in een 2e hands spullen winkel. Mooie spullen zoals prachtige vazen, bijzondere lampen, antieke of antiek lijkende kleine dingetjes. Allemaal trots uitgestald. Door de winkel lopend keek ik of er iets voor mij bij was, iets wat me echt trof. De prachtige vazen, bijzondere lampen en al het andere moois hadden toen niet mijn interesse, ik wist eigenlijk niet precies wat ik zocht, ik keek gewoon wat rond.

 

Ik liep verder en ineens achter kastjes, weggeschoven in een hoekje stond daar dit stalletje. Een beetje gewoontjes, wat kaaltjes, armoedig zou je kunnen zeggen. Het was eigenlijk niet voor de verkoop, zei de verkoopster, het was daarvoor niet mooi genoeg. ‘Neem het maar als je het hebben wilt’, zei de verkoopster, ‘wij hebben er niets aan.’ Ik dus wel en ik nam het mee alsof het iets kostbaars was.
Eigenlijk stel je je bij de verhalen rond Kerstmis zoiets voor. Niet iets schitterends, maar iets onopvallends, zoiets als dit dat je uit een hoekje opvist en dat je heel dierbaar wordt. Al meer dan 30 jaar.

 

Op deze foto staat een grote kerstman. Die is uit een andere wereld, hoort juist niet bij die eenvoudige stal. Maar ja, ik heb dit jaar geen boom, kon de ‘kerstman’ daar nu niet kwijt en heb hem daarom ‘op bezoek’ in de stal laten gaan, zodat de (klein)kinderen van Eva nu een kerststal mét kerstman kunnen zien en wie weet erover nadenken. Twee verschillende werelden.

Het verhaal van de kerststal van Ellen:

Hierbij twee foto’s van twee kerststallen met twee verschillende verhalen. Allereerst de kerststal met de porseleinen beelden. De stal is een stukje huisvlijt van Bert, al meer dan 36 jaar mijn man. We waren een paar jaar geleden op Holy Island, een eiland voor de oostkust van Engeland. Mijn man wilde heel graag een nieuwe kerststal en op dit eiland hebben we deze beeldjes gekocht. Een bijzondere aankoop op een bijzondere plek.

De tweede foto laat onze playmobiel kerststal zien. Toen onze jongens (nu 29, 27 en 24 jaar) klein waren hebben wij deze kerststal gekocht. Elk jaar helpt onze jongste met het (kerst)versieren van het huis en het opzetten van deze kerststal.

Het verhaal van de kerststal van Simone:

Santons zijn kleine figuren van de kerststal uit de Provence. Ze zijn voor het eerst gemaakt in de tijd van de Franse Revolutie. De Franse staat sloot toen de kerken en de grote kerststallen werden verboden. De Fransen gingen daarom thuis hun eigen kerststal maken. Dat begon in de Provence. Met de kleine heiligen, ‘santoun’ in het Provençaals bleef de traditie van de kerststal bewaard. De santons zijn gemaakt van rode klei en worden met de hand beschilderd. Ze worden o.a. gemaakt in het atelier van Paul Fouque in Aix-en-Provence. Je kunt daar een kijkje nemen en het kleine museum is zeer de moeite waard!

Het verhaal van de kerststal van Trudi:

Het is al wel dertig jaar geleden dat ik mijn antroposofische kerstgroep kocht. Onze jongste zoon David bouwde er eigenhandig een stal bij. Het werd een idyllisch tafereel.

Nu, vele jaren later: De stal is ingestort, hond Kaatje heeft inmiddels alle schaapjes verorberd, het kindeke jezus is ternauwernood aan de dood ontsnapt. De kleding van de herders vergaat langzaam maar zeker. Daar staan dan een pover groepje mensen, zonder dak boven hun hoofd, gehavend en kwetsbaar, zoals het leven is. De vossen hebben holen, de vogels hebben nesten, maar de zoon des mensen heeft geen plaats om zijn hoofd neer te leggen. We hebben daarom besloten om ons over dat vluchtelingenkind te ontfermen. Volgend jaar zorgen we voor een nieuw onderkomen en zullen daarbij David eens lief aankijken.